ការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក ម៉ិកស៊ិក ១៩៦៨ ៖ រវាងការកៀបសង្កត់ និង ការតស៊ូដើម្បីប្រជាធិបតេយ្យ
ការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក លើកទី១៩ ដែលប្រព្រឹត្តិធ្វើទៅនៅ ម៉ិកស៊ិក ពីថ្ងៃទី១២ដល់ថ្ងៃទី២៧ តុលា ឆ្នាំ១៩៦៨ គឺជាការប្រកួតលើកទី១ហើយ ដែលត្រូវបានប្រគល់ទៅឲ្យ « ប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ » ទទួលរៀបចំធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះ។ ថ្ងៃទី ១២តុលា១៩៦៨ អត្តពលិក ចំនួន ជាង ៥៥០០នាក់ មកពីបណ្តាប្រទេស ចំនួន ១១២ បានមកចូលរួមកម្មវិធីបើកសម្ពោធ។ ប៉ុន្តែ ស្របពេលជាមួយនឹងភាពរីករាយ ត្រេកត្រអាលនឹងកម្មវិធីកីឡាដ៏ធំនេះ ប្រទេសឯនោះវិញ គឺស្ថិតក្នុងបរិយាកាសនៃការកៀបសង្កត់ ព្រមទាំងការតស៊ូរើបំរះ។ ១០ថ្ងៃមុន ការបើកការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក រដ្ឋាភិបាលម៉ិកស៊ិក បានប្រើប្រាស់កម្លាំងកងទ័ព ដើម្បីវាយបង្ក្រាបយ៉ាងហិង្សា ទៅលើបាតុកម្មរបស់និស្សិត ។
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ប្រែសំរួលពីអត្ថបទដើម របស់ Braulio Moro អ្នកសារព័ត៌មាន វិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិ RFI ជាភាសាអេស្ប៉ាញ
រវាងការទទួលស្គាល់ពីពិភពលោកនូវប្រជាជាតិម៉ិកស៊ិក និង ការទាមទារចង់បានលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ
កាលពី៥ឆ្នាំមុន គឺនៅខែតុលាឆ្នាំ ១៩៦៣ បណ្តាញព័ត៌មានពិភពលោក បានប្រកាសថា រដ្ឋធានីរបស់ម៉ិកស៊ិក ត្រូវបានជ្រើសរើស ក្នុងចំណោមទីក្រុងទាំងអស់៤ (Detroit-សហរដ្ឋអាមេរិក Lyon-បារាំង និង Buenos Aires-អាហ្សង់ទីន) ឲ្យធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះ រៀបចំការប្រកួតកីឡាដ៏ធំបំផុតរបស់ពិភពលោក ។ កាលពីជំនាន់នោះ លោកប្រធានាធិបតីម៉ិកស៊ិក Adolfo López Mateos បានប្រកាសថា « គឺជាការទទួលស្គាល់ពីពិភពលោក មកលើប្រជាជនម៉ិកស៊ិក »។
រដ្ឋធានីរបស់ម៉ិកស៊ិក ដែលស្ថិតនៅកំពស់ប្រមាណ ២២៥០ម៉ែត្រ ធ្លាប់ជួបឧបសគ្គអស់រយៈពេល ២ទសវត្ស មិនអាចធ្វើឲ្យទីក្រុងនេះត្រូវគេសម្រេចជ្រើសរើស ព្រោះគេគិតថាវាអាចជះ ផលអវិជ្ជមាន ទៅលើ អត្តពលិក ។
មុនពេលចាប់ផ្តើមបើកសម្ពោធការប្រកួតនេះ ប្រទេសម៉ិកស៊ិកបានរងនូវពាក្យរិះគន់ជាច្រើន ពីបណ្តាប្រទេសផ្សេងៗទៀត ដោយសារតែការសាងសង់ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធចាំបាច់សម្រាប់កម្មវិធីនេះ បានជួបនូវការយឺតយ៉ាវជាខ្លាំង ។ តែយ៉ាងណាក៏ដោយ កម្មវិធីបើកសម្ពោធនៅថ្ងៃទី១២តុលា បានបង្ហាញនូវជោគជ័យ ជាទីមោទនៈ សម្រាប់រដ្ឋាភិបាលម៉ិកស៊ិក។
លោក Arturo Anguiano បណ្ឌិត សង្គមវិជ្ជា ដែលមានអាយុ២០ឆ្នាំ កាលពីឆ្នាំ១៩៦៨ នៅចាំមិនភ្លេច ថា « រដ្ឋាភិបាល បានចំណាយវិនិយោគយ៉ាងច្រើន ក្នុងរយៈពេល៣ឆ្នាំ ដើម្បីត្រៀមគ្រប់លក្ខខណ្ឌទាំងអស់នៃការប្រកួតកីឡានេះ ។ គេមានចេនាបង្ហាញ គំនិតថ្មី ដែលមិនធ្លាប់មាន ។ មួយផ្នែក គឺគេចង់ផ្តល់តម្លៃនិម្មិតរូបថា ការប្រកួតនេះជាការការប្រកួតតំណាងឲ្យសន្តិភាព ហើយមួយផ្នែកទៀត គឺគេចង់បញ្ចូលលក្ខណៈពិសេស របស់ម៉ិកស៊ិក។ ត្រង់ចំណុចនេះ បន្ថែមពីភាពជោគជ័យអស្ចារ្យផ្នែកកីឡា គឺគេចង់ ជំរុញចលនាវប្បធម៌ ដែលគេហៅថា ការប្រកួតកីឡាបែប វប្បធម៌ »។ លោកបណ្ឌិតសង្គមវិជ្ជា បន្តថា « ប្រទេសម៉ិកស៊ិកកាលជំនាន់នោះ ត្រូវបានលោក Mario Vargas Llosa ក្រោយមកហៅថាជា របបផ្តាច់ការដ៏ល្អឯក រីឯអ្នកនិពន្ធជាច្រើន តួយ៉ាងដូចជា លោក José Revueltas ដែលបានចូលរួម ក្នុងចលនារើបំរះ ហើយក្រោយ មកត្រូវគេចាប់ដាក់ឃុំនោះ បានចាត់ទុកថា ម៉ិកស៊ិកជំនាន់នោះជា របបផ្តាច់ការលាក់មុខ។
ប្រទេសនេះ បានស្គាល់សម័យកាលមួយ ដែលគេហៅថា « បដិហារ្យម៉ិកស៊ិក » ជាមួយនឹង អត្រាកំណើនសេដ្ឋកិច្ច លើសពី ៦%ក្នុងមួយឆ្នាំ និងមានកម្រិត អតិផរណាទាប ហើយ មានរូបិយបណ្ណជាតិ គឺប្រាក់ប៉េសូម៉ិកស៊ិក មាន ស្ថិរភាព ល្អ ។ ស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងទាំងស្រុង នៃគណបក្ស បដិវដ្តស្ថាប័ន (PRI) ចលនាតវ៉ាសង្គមត្រូវ បាន បង្ក្រាបឲ្យស្ងាត់ស្ងៀម ឬឲ្យដួលរាបទាំងស្រុង។
លោក Sergio Rodriguez អតីត និស្សិតថ្នាក់ត្រៀម នៅសកលវិទ្យាល័យ ជាតិស្វយ័តម៉ិកស៊ិក ហើយដែលធ្លាប់បានចូលរួមក្នុងចលនាតវ៉ាកាលជំនាន់នោះ បានលើកឡើងថា « ចលនានិស្សិត ឆ្នាំ១៩៦៨ បានរំលេចឡើង នូវធម្មភេទនយោបាយ នៅក្នុងប្រទេសនេះ ។ វាមិនមែន ជាចលនា ដែលបានកើតចេញ ពីក្តីអស់សង្ឃឹមនោះទេ។ ប្រទេសនេះមានកំណើនសេដ្ឋកិច្ចខ្ពស់ណាស់ កាលពីក្នុងអំឡុងពេលនោះ។ ពោលគឺ អាចនិយាយបានថា វាជាយុគមាស នៃសេដ្ឋកិច្ចរបស់ម៉ិកស៊ិក។ សកលវិទ្យាល័យ គឺជាទីកន្លែងនៃការផ្ចុងផ្តើម ដំណើរការឡើងជណ្តើរសង្គម។ ពោល គឺវាជាវិស័យមួយ ដែលងាយប្រឈមបញ្ហាណាស់ សម្រាប់ សង្គមជាតិទាំងមូល នៅពេលណាដែលក្រុមនិស្សិត ក្រោកបះបោរតវ៉ា។ អ្វីដែលគេបានសង្កេតឃើញ គឺការស្រេកឃ្លានចង់បាន នូវលិទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ ហើយពួកនិស្សិត ចង់ឲ្យគំនិតយល់ឃើញរបស់ពួកគេ ត្រូវគេ យកទៅពិចារណា។
នៅប្រមាណ៣ខែ មុនការចាប់ផ្តើមការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក គឺនៅរវាងខែកក្កដា ការប្រឈមមុខដាក់គ្នាមួយ រវាងក្រុមសិស្ស មកពីវិទ្យាល័យ២ ត្រូវបានបង្ក្រាប ដោយ Granaderos ដែលជាកងកម្លាំង នគរបាល បង្ក្រាបកុបកម្ម បង្កើតឡើងកាលពី ៣០ឆ្នាំមុន ។ ក្រុមនិស្សិតមកពីបណ្តាស្ថាប័ន ឧត្តមសិក្សាជាច្រើន ដូចជាសកលវិទ្យាល័យជាតិស្វយ័តម៉ិកស៊ិក(UNAM) និង វិទ្យាស្ថានជាតិពហុបច្ចេកវិទ្យា (IPN) បានជួបជុំគ្នាធ្វើបាតុកម្ម នៅថ្ងៃទី៣០កក្កដា ។ កម្លាំងទាហានបានសំរុក ចូលទៅក្នុងទីតាំងមួយរបស់ UNAM ដែលស្ថិតនៅកណ្តាលក្រុងម៉ិកស៊ីកូ ហើយបានប្រើកាំភ្លើងបេ Bazooka បាញ់កំទេចបំបើកទ្វារសាលា ។
គឺក្នុងអំឡុងពេល នោះហើយ ដែលចលនានិស្សិត បានចាប់ផ្តើមផ្ទុះរាលដាល នៅតាមគ្រប់សាលាទាំងអស់ ។ ការដើរដង្ហែរក្បួននៅថ្ងៃទី៣០ កក្កដា ដែលនាំមុខដោយ លោក Javier Barrios Sierra សកលវិទ្យាធិការនៃUNAM បានចាប់ផ្តើមបន្លឺសញ្ញាដល់ការបះបោររើបំរះ នៅគ្រប់សាលាទាំងអស់របស់ UNAM។
១៩៦៨ ឆ្នាំនៃវិបត្តិពិភពលោក
ចលនានិស្សិតម៉ិកស៊ិក ហាក់ប្រៀបបីដូចជាសំឡេង បន្ទរនៃបាតុកម្មតវ៉ា ដែលបានកើតឡើងនៅតាមប្រទេសផ្សេងៗទៀត តួយ៉ាងនៅបារាំង នៅអាល្លឺម៉ង់ នៅជប៉ុន នៅប្រេស៊ីល នៅសហរដ្ឋ អាមេរិក និងនៅអ៊ីតាលីជាដើម ។ ឆ្នាំ១៩៦៨ ជាឆ្នាំនៃការបើកប្រតិបត្តិការ « Têt » របស់កងទ័ពវៀតណាមខាងជើង ។ នៅក្នុងឆ្នាំដដែលនេះ ឥស្សរៈជនជាច្រើននាក់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ត្រូវបានគេធ្វើឃាត ជាក់ស្តែង លោក Martin Luther King និង លោក Rober Kennedy ខណៈចលនា Black Panthers ដើម្បីការពារសិទ្ធិពលរដ្ឋ នៃប្រជាជនស្បែកខ្មៅ កាន់តែផុសផុលខ្លាំងឡើង។ ឆ្នាំ១៩៦៨ ក៏ជាឆ្នាំនៃការលើកទ័ពចូលឈ្លានពានឆេកូស្លូវ៉ាគី ពីសំណាក់កងកម្លាំង នៃកាតិកាសញ្ញាវ៉ាសូវី ក្រោមនឹមអំណាចកុម្មនីស្តិម៉ូស្គូដែរ។ ចលនានិស្សិត កាន់តែរីកធំឡើងៗ ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានកម្លាំងដឹកនាំ របស់គណៈកម្មាធិការដើម្បីការតស៊ូ និង ក្រុមប្រឹក្សាជាតិបាតុកម្ម CNH។
១ខែមុនផ្ទុះចលនាបះបោរតវ៉ា អ្នករាយការណ៍ព័ត៌មានម្នាក់ របស់កាសែតបារាំង Le Monde ឈ្មោះ Claude Kiejman បានធ្វើដំណើរទៅដល់ម៉ិកស៊ិក ហើយបានសង្កេតឃើញ នូវសកម្មភាពបង្ក្រាប ដែលអាជ្ញាធរ បានធ្វើទៅលើក្រុមនិស្សិត ។ « ខ្ញុំបានទៅដល់ នៅខែមិថុនា ហើយបន្តិចម្តងៗ ចលនារបស់និស្សិតកាន់តែរីកធំ ជាមួយនឹងការបង្ក្រាបដែល បានចាប់ផ្តើមយ៉ាងលឿនរហ័ស ព្រមទាំងបានឈានក្លាយកាន់តែហិង្សា ។ ខ្ញុំនៅចាំបាន អំពីបាតុកម្មខ្លះ ដែលមានការចូលរួម ពីមនុស្សម្នាគ្រប់ស្រទាប់វណ្ណៈ ជាពិសេសគឺក្រុមមនុស្ស មកពីលំដាប់ជីវភាពមធ្យម និងក្រុមនិស្សិត។ »
ថ្ងៃទី ១សីហា លោកសកលវិទ្យាធិការ Javier Barrios Sierra បានដើរនាំមុខក្បួនបាតុកម្ម ដែលមាននិស្សិតប្រមាណ ៨ម៉ឺននាក់ ដើម្បីការពារឯករាជ្យភាព នៃសកលវិទ្យាល័យ និងដើម្បីបរិហារអំពីការបង្ក្រាប របស់រដ្ឋាភិបាល ។ លោកសកលវិទ្យាធិការ បានថ្លែងថា « បាតុកម្មនេះ វាមិនមែនធ្វើឡើងដើម្បី តែការពារ ឯករាជ្យភាព តែមួយមុខនោះទេ។ តែវាក៏ជាការ ដើរដង្ហែរក្បួន ដើម្បីទាមទារឲ្យដោះលែងឲ្យមានសេរីភាព ឡើងវិញ នូវនិស្សិតដែលត្រូវបានគេចាប់ខ្លួន។ ដោយគ្មានចេតនាណាមួយ បំផ្លើសស្ថានការណ៍ យើងអាចនិយាយបានថា បាតុកម្មនេះ មិនមែនផ្តោតតែទៅលើអនាគតនៃសកលវិទ្យាល័យ និងសាលាពហុបច្ចេកទេសនោះទេ តែគឺវាផ្តោតជារួម ទៅលើបុព្វហេតុធំសំខាន់ៗ ដែលមានតម្លៃបំផុត សម្រាប់ប្រជាជាតិម៉ិកស៊ិកទាំងមូល ។
ថ្ងៃទី ១កញ្ញា ពោលគឺ១ខែមុនកីឡាអូឡាំពិក ក្នុងឱកាសសុន្ទរកថាប្រចាំឆ្នាំស្តីពីស្ថានភាពស្រុកទេស លោក ប្រធានាធិបតី Gustavo Díaz Ordaz បានថ្លែងថា « យើងបានទ្រាំ អត់ធ្មត់ណាស់ ហើយយើងថែមទាំងបាន រិះគន់ការធ្វើជ្រុលជ្រួសថែមទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្វីក៏ដោយវាមានដែនកំណត់របស់វា ហើយយើង មិនអាចអនុញ្ញាត ឲ្យសណ្តាប់ធ្នាប់សង្គមជាតិ ត្រូវបន្តធ្លាក់បាក់បែកបានតទៅទៀតទេ។ វាជាអ្វីដែល ដែលបានកើតឡើង »។
« សម្រាប់ រដ្ឋាភិបាលម៉ិលស៊ិក វាគឺជារឿងមិនអាចធ្វើទៅបានទេ បើទុកឲ្យចលនាបាតុកម្ម របស់ពួកនិស្សិត កាន់តែផ្ទុះឆេះរាលដាល » ។ នេះបើផ្អែកតាមការ លើកឡើង របស់ លោក Thierry Terret ប្រវត្តិវិទូជំនាញ កីឡាអូឡាំពិក។ « សង្គ្រាម ត្រជាក់ បន្តជះឥទ្ធិពលមកលើការប្រកួត ហើយ ជាលើកទី១ ដែលអាល្លឺម៉ង់ត្រូវបាន តំណាងដោយ គណៈប្រតិភូកីឡា២ផ្សេងគ្នា ។ តែអ្វីដែលជាការកត់សំគាល់នោះ គឺបញ្ហារើសអើង ពណ៌សំបុរជាតិសាសន៍ ដែលបានដាក់កំហិតមកលើទាំងអស់គ្នា» ។
ថ្ងៃទី២កញ្ញា ក្នុងឱកាសន្និសីទកាសែត CNH បានឆ្លើយទៅកាន់ ប្រធានាធិបតីថា « គ្រប់កថាខណ្ឌទាំងអស់ ដែលលោកប្រធានាធិបតីបានសំដៅ ទាំងដោយផ្ទាល់និងដោយប្រយោល ដែលអះអាងថា កម្មវត្ថុរបស់ ចលនានិស្សិត គឺដើម្បីតែរំខានរ៉ៅឆាន ដល់កម្មវិធីប្រកួតកីឡាអូឡាំពិកនោះ គឺ CNHសូមពន្យល់ទៅវិញ ឲ្យគាត់យល់ថា សំដីប្រកាសអះអាងថាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង វាល្អវារលូន ហើយពួកបង្កបញ្ហា សុទ្ធតែជាពួកដែលចេះតែរករឿងរំខាននោះ គឺជាសំដីចាស់គំរិល ហួសសម័យហើយ ។ ចលនាតវ៉ា ដែលផ្តើមឡើងដំបូងដោយក្រុមនិស្សិត ហើយឈានក្លាយជាចលនាមហាជនទូទៅនោះ បានចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃទី២៣កក្កដា ដោយមានកម្មវត្ថុនិងបុព្វហេតុច្បាស់លាស់ ដែលគ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធសូម្បីប៉ុនសសៃសក់ ទៅនឹងកម្មវិធីប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក » ។ ក្នុងក្រសែភ្នែករបស់រដ្ឋាភិបាល គឺភាពក្លាហាន ហ៊ានតវ៉ាពីសំណាក់មហាជននេះ វាគឺជារឿងដែលមិនអាចទទួលយកបាន។
លោក Arthur Anguiano បាន លើកឡើងថា “គ្រប់គ្នា បានគិតថានៅ ពាក់កណ្តាលខែកញ្ញា នឹងមានការបង្ក្រាបបាតុកម្ម ព្រោះថាគេមិនចង់ឲ្យ មានចលនាបះបោរអ្វីណាមួយ នៅថ្ងៃទី១២តុលា ដែលជាថ្ងៃបើកសម្ពោធកីឡាអូឡាំពិកនោះទេ។ ប៉ុន្តែ គ្រប់គ្នាមិនបាននឹកស្មានទាល់តែសោះ ថាការបង្ក្រាប នេះ វាមានលក្ខណៈសាហាវព្រៃផ្សៃដល់ម្លឹង ។
លោក Claude Keijman ៖ “ខ្ញុំនៅចងចាំមិនភ្លេចអំពីភាពហិង្សានៅ Tlatelolco ថ្ងៃទី២តុលា១៩៦៨”
នៅពាក់កណ្តាលខែកញ្ញា កងទ័ពបានចូលមកគ្រប់គ្រងសកលវិទ្យាល័យ ហើយបាននៅរហូតដល់ថ្ងៃទី ២៧កញ្ញា។ ថ្ងៃពុធ ទី២តុលា បាតុកម្ម ដែលមានមនុស្សចូលរួម ប្រមាណ៨០០០នាក់ នៅឯ Tlatelolco បានរងនូវការបង្ក្រាបដោយកងទ័ព យ៉ាងសាហាវព្រៃផ្សៃបំផុត។ លោក Claude Keijman អ្នករាយការណ៍ព័ត៌មាន របស់កាសែត Le Monde បានរៀបរាប់ថា « ខ្ញុំនៅចាំមិនភ្លេចទេ នូវអំពើហិង្សាដ៏ធ្ងន់នៅថ្ងៃនោះ។ បើខ្ញុំចាំមិនភ្លេចទេ គឺខ្ញុំបានសរសេរនៅក្នុងអត្ថបទរបស់ខ្ញុំ ថាគឺជាការកាប់សម្លាប់បង្ហូរឈាម ហើយវាមានបរិយាកាសមួយ ហាក់ដូចជាស្ថិតក្នុងពេលមានសង្គ្រាម។ នៅទីលាននោះ គឺទីលាន La Plaza des las Tres Culturas (ទីលានវប្បធម៌៣) គឺមានមនុស្សប្រុសស្រីនិងកុមារផង។ ពួកគេហាក់ដូចជាជាប់អន្ទាក់។ នៅពេលសមាជិកម្នាក់នៃ CNH បានចាប់ផ្តើមនិយាយ ពួកយើងបានឃើញឧត្ថម្ភាគចក្រមួយនៅលើមេឃ ហើយរថក្រោះនិងកងកម្លាំងពាក់ស្រោមដៃពណ៌ស បានចាប់ផ្តើមឲ្យសញ្ញាគ្នា »។
យោងតាមការចុះផ្សាយរបស់បណ្តាញព័ត៌មានម៉ិកស៊ិក ការបង្ក្រាបនៅថ្ងៃនោះ គឺបានបណ្តាលឲ្យស្លាប់មនុស្ស២៩នាក់។ ស្ថានទូតសហរដ្ឋអាមេរិក ព្រមទាំងភ្នាក់ងារចារកិច្ច CIA បានអះអាងថា អាចមានមនុស្សស្លាប់ ដល់១០០នាក់។
ចលនាបាតុកម្មរបស់និស្សិតម៉ិកស៊ិក បានញ៉ាំងឲ្យមានការចូលរួមគាំទ្រយ៉ាងខ្លាំង នៅទូទាំងពិភពលោក។ នៅពេលធ្វើសន្និសីទកាសែត ថ្ងៃទី៣តុលា១៩៦៨ សមាជិករបស់ CNH ដែលបានរួចខ្លួនមានជីវិត ពីការចាប់ខ្លួន បានលើកឡើងនូវឧទាហរណ៍ខ្លះៗ៖ « ញត្តិជាច្រើនច្បាប់ ខ្លះមកពីសមាគមន៍និស្សិតនានា ខ្លះទៀត មកពីក្រុមបញ្ញវន្តល្បីៗទូទាំងពិភពលោក តួយ៉ាងដូចជាលោក Bertrand Russell លោក John Dee Bernal លោក Jean Paul Sart លោក Mario Vargas Llosa ត្រូវបានផ្ញើទៅកាន់រដ្ឋាភិបាលម៉ិកស៊ិក ដើម្បីទាមទារឲ្យដោះលែងក្រុមនិស្សិត និងអ្នកទោសនយោបាយ »។
ថ្ងៃទី ១២ តុលា ១៩៦៨ កម្មវិធីប្រកួតកីឡាអូឡាំពិកលើកទី១៩ បានចាប់ផ្តើមបើកសម្ពោធ អមដោយការដាក់ពង្រាយកម្លាំងការពារសន្តិសុខ យ៉ាងរឹងមាំ។ ៤ថ្ងៃក្រោយមក នៅថ្ងៃប្រកួតផ្តាច់ព្រាត់កីឡារត់ប្រណាំង២០០ម៉ែត្រ កីឡាករអាមេរិក Tom Smith និង John Carlos បានទទួលជ័យលាភីមេដាយមាស និងមេដាយសំរឹទ្ធិ។ នៅពេលឡើងលើវេទិកាដើម្បីទទួលមេដាយ ស្របពេលដែលភ្លេងជាតិសហរដ្ឋអាមេរិកបានបន្លឺឡើង អត្តពលិកទាំង២នាក់ បានលើកដៃក្តាប់ឡើងទៅលើ ដែលមានពាក់ស្រោមដៃពណ៌ខ្មៅ ជានិម្មិតរូបនៃចលនាតស៊ូដើម្បីសិទ្ធិសេរីភាពជនស្បែកខ្មៅ Black Panthers។ រូបភាពនេះ បានចារនៅក្នុងទំព័រប្រវត្តិសាស្ត្រ ធ្វើឲ្យគេចងចាំព្រឹត្តិការណ៍កីឡាអូឡាំពិកនៅទីក្រុងម៉ិកស៊ីកូ ឆ្នាំ១៩៦៨។
ពេលត្រលប់មកដល់អាមេរិកវិញ Tommie Smith និង John Carlos ត្រូវបានគណៈកម្មាធិការជាតិអូឡាំពិកនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ដកហូតយកមេដាយទុក ហើយបានលុបឈ្មោះចោល។ ពួកគេទាំង២ ត្រូវបានគេបញ្ឈប់ពីការងារ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក គឺនៅឆ្នាំ២០១២ នៅពេលគេសួរពួកគេថា តើកាយវិការរបស់ពួកគេ គឺជាកាយវិការនៃការរើបំរះ លោក Tommie Smith បានឆ្លើយថា « វាប្រាកដណាស់ ដែលវាជាកាយវិការបញ្ជាក់ពីការតវ៉ារើបំរះ »។ លោកអះអាងថា « លោកត្រូវតែធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីបុព្វហេតុដ៏ធំធេង គឺយុត្តិធម៌សង្គម ដែលត្រូវបានបំភ្លេចចោលដោយមនុស្សមួយចំនួនដែលមិនខ្វល់ខ្វាយ ដែលមិនផ្តល់តម្លៃដល់សិទ្ធិមនុស្ស ឬក៏មនុស្សដែលមិនជឿអំពីសារៈសំខាន់នៃការគិតគូរពិចារណាអំពីការរំលោភសិទ្ធិមនុស្ស។ ខ្ញុំគិតថា វេទិកាជ័យជ័យលាភីទទួលមេដាយ វាមានសារៈសំខាន់ណាស់ ព្រោះវាជាឱកាសកំពូលបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ ដើម្បីធ្វើអ្វីម្យ៉ាងដែលជាករណីកិច្ចរបស់ខ្ញុំ និងដើម្បីឲ្យមហាជនបានឃើញ មុននឹងជឿលើបុព្វហេតុអ្វីមួយ »។
លោក Arturo Anguiano បានរៀបរាប់ទៀតថា « ស្លាកសញ្ញានិម្មិតរូបនៃគណៈកម្មាធិការអូឡាំពិកម៉ិកស៊ិក គឺរូបសត្វព្រាបសតំណាងឲ្យសន្តិភាព ដែលបានស្រង់ចេញពីគំនិតរបស់លោក Pablo Picasso។ បន្ទាប់ពីបានរងការបង្ក្រាបយ៉ាងដំណំ និងជាពិសេសគឺនៅក្រោយថ្ងៃទី២តុលា ក្រុមនិស្សិតម៉ិកស៊ិក បានលាបពណ៌ក្រហម នៅលើរូបសត្វព្រាបនេះ មិនឲ្យសល់សូម្បីតែមួយ ដើម្បីធ្វើជានិម្មិតរូបតំណាងឲ្យឈាមក្រហមច្រាលរបស់ជនរងគ្រោះ ដែលបានរងការកាប់សម្លាប់យ៉ាងព្រៃផ្សៃ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ