ខ្សែក្រវាត់គុយពែរ (Kuiper Belt) គឺជាតំបន់ស្ថិតនៅប៉ែកខាងក្រៅប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ លាតសន្ធឹងចាប់ពីគន្លងរបស់ភពណិបទូន រហូតទៅដល់ចម្ងាយប្រមាណពី ៣០ ទៅ ៥០AU (៣០ ទៅ ៥០ដង នៃចម្ងាយរវាងផែនដីទៅព្រះអាទិត្យ)។ ឈ្មោះ "គុយពែរ" គឺយកតាមឈ្មោះតារាវិទូហូឡង់ Gerard Kuiper ដែលបានលើកសម្មតិកម្មនៃវត្តមានខ្សែក្រវាត់គុយពែរនេះឡើង កាលពីដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៥០។
Gerard Kuiper បានសិក្សាលម្អិតទៅលើគន្លងរបស់ផ្កាយដុះកន្ទុយ ជាពិសេស ផ្កាយដុះកន្ទុយ ដែលធ្វើដំណើរចូលមកប៉ែកខាងក្នុងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យជាលក្ខណៈទៀងទាត់ ទៅតាមវដ្តដែលមានរយៈពេលខ្លីក្រោម ២០ឆ្នាំ។
គេដឹងថា ផ្កាយដុះកន្ទុយ នៅពេលដែលចូលមកក្បែរព្រះអាទិត្យម្តងៗ ម៉ាស់របស់វាក៏ត្រូវថយចុះជាបន្តបន្ទាប់ ថយចុះទៅតាមចំហាយទឹក ឧស្ម័ន ឬធូលី ដែលរលាយដោយសារថាមពលរបស់ព្រះអាទិត្យ។ ដូច្នេះ ផ្កាយដុះកន្ទុយដែលចូលមកប៉ែកខាងក្នុងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យញឹកញាប់ ម៉ាស់របស់វាក៏ត្រូវថយចុះលឿន រហូតដល់ពេលមួយវាប្រាកដជានឹងត្រូវរលាយបាត់រូបទាំងស្រុង ដោយមិនអាចស្ថិតស្ថិរនៅបានយូរនោះទេ។ តាមការប៉ាន់ស្មាន ដោយយោងទៅលើម៉ាស់របស់វា ផ្កាយដុះកន្ទុយអស់ទាំងនេះ អាចមានជីវិតយ៉ាងច្រើនត្រឹមរាប់សិបម៉ឺនឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។
ដូច្នេះ សំណួរដ៏ចម្បងមួយត្រូវចោទឡើង នៅក្នុងចំណោមអ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត នៅក្នុងអំឡុងពេលនោះ គឺចោទឡើងថា ផ្កាយដុះកន្ទុយទាំងនេះគឺជាបំណែកដែលបន្សល់ទុកតាំងពីពេលកកើតប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យដំបូងមកម៉្លេះ តើហេតុអ្វីបានជាជាង៤ពាន់៥រយលានឆ្នាំ ក្រោយការកកើតប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ គេនៅតែបន្តឃើញមានផ្កាយដុះកន្ទុយតទៅទៀតបែបនេះ?
Gerard Kuiper ក៏បានលើកជាសម្មតិកម្មឡើងថា បំណែកដែលបន្សល់ទុកពីការកកើតប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ គឺនៅប្រមូលផ្តុំគ្នា នៅក្នុងតំបន់មួយ នៅប៉ែកខាងក្រៅប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ ទៅហួសពីគន្លងភពណិបទូន ដោយភាគច្រើនវាមានគន្លងថេរនៅក្នុងតំបន់នោះ ដោយមិនចូលមកប៉ែកខាងក្នុងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យនោះទេ ម៉ាស់របស់វាក៏មិនត្រូវថយចុះដោយថាមពលរបស់ព្រះអាទិត្យនោះដែរ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាវាអាចស្ថិតស្ថិរនៅគង់វង់បានយូររហូតមកទល់នឹងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។
ផ្កាយដុះកន្ទុយ ដែលគេសង្កេតឃើញ គឺមានប្រភពដើមចេញពីតំបន់នេះឯង មានន័យថា កាលពីមុនវាជាបំណែកដែលមានគន្លងថេរ នៅក្នុងតំបន់ខ្សែក្រវាត់គុយពែរ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារតែវាត្រូវរងនូវការរំខានណាមួយ (ដោយការបុកទង្គិចគ្នាជាមួយនឹងបំណែកផ្សេង ឬដោយឥទ្ធិពលនៃកម្លាំងទំនាញរបស់ភពណាមួយ) ទើបធ្វើឲ្យគន្លងរបស់វាត្រូវប្រែប្រួល ហើយនាំចូលមកប៉ែកខាងក្នុងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ។
ក៏ប៉ុន្តែ ផ្កាយដុះកន្ទុយទាំងនេះ គ្រាន់តែជាផ្នែកដ៏តូចមួយប៉ុណ្ណោះ ក្នុងពេលដែលបំណែកជាច្រើនផ្សេងទៀត បន្តមានគន្លងថេរ នៅក្នុងតំបន់ខ្សែក្រវាត់គុយពែរ។
ទោះជាយ៉ាងណា អ្វីដែល Gerard Kuiper លើកឡើងនៅពេលនោះ គឺនៅត្រឹមតែជាទ្រឹស្តីមួយតែប៉ុណ្ណោះ ដោយគេមិនមានភស្តុតាងជាក់លាក់ណាមួយ ដែលអាចបញ្ជាក់បាននោះទេ ដោយសារតែតំបន់ខ្សែក្រវាត់គុយពែរនេះ ស្ថិតនៅឆ្ងាយខ្លាំងពេកពីផែនដី ហើយបំណែកនៅក្នុងតំបន់នេះភាគច្រើនក៏មានទំហំតូចៗ ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យគេពិបាកនឹងស្វែងរកឃើញ។
រហូតទាល់តែប្រមាណជា ៤០ឆ្នាំក្រោយមក នៅឆ្នាំ១៩៩២ បំណែកនៅក្នុងតំបន់ខ្សែក្រវាត់គុយពែរ ដែលគេឲ្យឈ្មោះជាភាសាអង់គ្លេសថា « Kuiper Belt Objects » ឬ KBO ត្រូវបានគេរកឃើញជាលើកទីមួយ ហើយដែលជាភស្តុតាងដំបូងបង្អស់បញ្ជាក់អំពីខ្សែក្រវាត់គុយពែរ។
គិតរហូតមកទល់នឹងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ គេបានរកឃើញបំណែកនៅក្នុងតំបន់ខ្សែក្រវាត់គុយពែរ (Kuiper Belt Objects) ចំនួនជាង ២ពាន់ ហើយគេប៉ាន់ស្មានថា គិតជាសរុប នៅក្នុងតំបន់ខ្សែក្រវាត់គុយពែរនេះ បំណែកដែលមានទំហំចាប់ពី ១០០គីឡូម៉ែត្រឡើងទៅ អាចមានរហូតដល់ទៅរាប់សិបម៉ឺន ហើយបើរាប់ទាំងបំណែកតូចៗល្មម ទំហំចាប់ពី ២០គីឡូម៉ែត្រឡើង គឺអាចមានរហូតដល់ទៅរាប់រយលានឯណោះ។
ខ្សែក្រវាត់គុយពែរនេះក៏មិនមែនជាព្រំដែនចុងក្រោយនៃប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យរបស់យើងនោះដែរ ដោយហួសពីខ្សែក្រវាត់គុយពែរនេះទៅ នៅមានតំបន់មួយទៀត ដែលមានរាងជាស្វ៊ែរស្ថិតនៅព័ទ្ធជុំវិញប្រព័ន្ធអាទិត្យរបស់យើង ហើយដែលគេឲ្យឈ្មោះថា អួតខ្លោវដ៍ (Oort Cloud)៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ