អាតូមគឺជាភាគល្អិត ដែលជាធាតុផ្សំនៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់នៅក្នុងចក្រវាល រាប់ចាប់តាំងពីគ្រាប់ខ្សាច់ដ៏តូចល្អិត រហូតទៅដល់ភព និងផ្កាយដ៏ធំសម្បើមៗ។ ចំណេះដឹងរបស់យើងទៅលើអាតូម ចាប់ផ្តើមមានការវិវឌ្ឍជឿនលឿន ចាប់តាំងពីដើមសតវត្សរ៍ទី១៩ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រភពដើមនៃទ្រឹស្តី ទាក់ទងនឹងវត្តមានរបស់អាតូមនេះបានចាប់ពន្លកឡើងតាំងពីជាងពីរពាន់ឆ្នាំមុនមកម៉្លេះ គឺមានប្រភពដើមចេញពីទស្សនវិទូក្រិកសម័យបុរាណ។
ទៅតាមទស្សនវិជ្ជារបស់ ដេម៉ូគ្រីត (ឆ្នាំ៤៦០-ឆ្នាំ៣៧០មុនគ.ស.) ប្រសិនបើគេយកវត្ថុណាមួយទៅពុះជាពីរ ហើយយកមួយកំណាត់ទៅបន្តពុះច្រៀកជាពីរបែបនេះជាបន្តបន្ទាប់ទៅទៀត គេមិនអាចចេះតែបន្តពុះច្រៀកបំណែកនេះដោយគ្មានទីបញ្ចប់បាននោះទេ ទៅដល់ចំណុចមួយ គេប្រាកដជានឹងទទួលបានបំណែកដ៏តូចបំផុតមួយ ដែលគេលែងអាចពុះច្រៀកតទៅទៀតបាន។ « មិនអាចពុះច្រៀកបាន » ដែលតាមភាសាក្រិកថា « អាតូម៉ូស » ហើយដែលសព្វថ្ងៃយើងហៅក្លាយមកជា « អាតូម »។ យោងតាម ដេម៉ូគ្រីត បំណែកដ៏តូចល្អិតដែលមិនអាចពុះច្រៀក ឬ « អាតូម៉ូស » នេះហើយ ដែលជាធាតុផ្សំជាមូលដ្ឋាន នៃគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ នៅក្នុងចក្រវាលរបស់យើងនេះ។
ក៏ប៉ុន្តែ ទ្រឹស្តីរបស់ដេម៉ូគ្រីត នៅពេលនោះ វាផ្ទុយទៅនឹងទ្រឹស្តីរបស់ទស្សនវិទូដ៏មានឥទ្ធិពលបំផុតមួយរូប នៅក្នុងសម័យកាលនោះ គឺអារីស្តូត ដែលលើកឡើងថា គ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ នៅក្នុងចក្រវាលរបស់យើងនេះ មានធាតុផ្សំចំនួន ៤ គឺ ទឹក ដី ភ្លើង និងខ្យល់។ ទ្រឹស្តីរបស់អារីស្តូតនេះត្រូវបានគេនាំគ្នាជឿជាទូទៅ ចំណែកទ្រឹស្តីរបស់ដេម៉ូគ្រីត ក៏ត្រូវបានគេបដិសេធ ហើយបំភ្លេចចោលអស់រយៈពេលជាងពីរពាន់ឆ្នាំ រហូតមកទល់នឹងសតវត្សរ៍ទី១៩។
ចន ដាល់តុន (ឆ្នាំ១៧៦៦-ឆ្នាំ១៨៤៤) គឺជាសាស្ត្រាចារ្យគណិតវិទ្យា នៅទីក្រុងមែនឆេស្ទ័រ ក៏ប៉ុន្តែ ផ្តោតអារម្មណ៍ខ្លាំងទៅលើការសិក្សា អំពីបរិយាកាស ដោយពីដំបូងសិក្សាជាលក្ខណៈឧតុនិយម ហើយក្រោយមកទៀត ឈានទៅសិក្សាលម្អិត អំពីធាតុផ្សំគីមីរបស់ខ្យល់ នៅក្នុងបរិយាកាស។
ចេញពីការសិក្សាទាំងទៅលើទ្រឹស្តី និងទាំងតាមរយៈការពិសោធន៍ជាក់ស្តែង ចន ដាល់តុន បានបង្កើត និងចេញផ្សាយទ្រឹស្តី អំពីអាតូម នៅអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨០០ ដោយយោងតាមទ្រឹស្តីរបស់ ចន ដាល់តុន ដូចអ្វីដែលបានលើកឡើងដោយទស្សនវិទូក្រិក ដេម៉ូគ្រីត គ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ នៅក្នុងចក្រវាលយើងនេះ ផ្សំឡើងដោយភាគល្អិតដ៏តូចបំផុតមួយ គឺអាតូម ហើយអាតូមនេះទៀតសោត ថ្វីដ្បិតតែវាមានទំហំ និងម៉ាស់ខុសៗគ្នា អាស្រ័យទៅតាមសារធាតុគីមីនីមួយៗ ហើយអាតូមអាចផ្សំចូលគ្នា ឬអាចបំបែកចេញពីគ្នាមកវិញ ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងគ្រប់ស្ថានភាពទាំងអស់ អាតូម មិនអាចត្រូវបានគេបង្កើតឡើង ហើយក៏មិនបាត់បង់ទៅវិញនោះដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ដូចទៅនឹងទ្រឹស្តីរបស់ដេម៉ូគ្រីត ទ្រឹស្តីរបស់ដាល់តុន ក៏បានកំណត់ផងដែរថា អាតូម គឺជាធាតុផ្សំជាមូលដ្ឋានដ៏តូចល្អិតបំផុត ដែលគេមិនអាចបំបែកតទៅទៀតបាន។
ទ្រឹស្តីរបស់ចន ដាល់តុន ត្រូវបានគេចាត់ទុកជាចំណុចរបត់ដ៏សំខាន់ ចេញពីទ្រឹស្តីខុសឆ្គងរាប់ពាន់ឆ្នាំរបស់អារីស្តូត ដែលថា គ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ផ្សំឡើងដោយទឹក ដី ភ្លើង និងខ្យល់ ដើម្បីបោះជំហានចូលក្នុងគីមីវិទ្យាសម័យទំនើប។ ក៏ប៉ុន្តែ ទ្រឹស្តីអាតូមរបស់ចន ដាលតុននេះ គ្រាន់តែជាជំហានដំបូងមួយតែប៉ុណ្ណោះ ដោយប្រមាណជាជិត ១០០ឆ្នាំក្រោយមកទៀត អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តផ្សេងទៀតបានរកឃើញថា ទ្រឹស្តីរបស់ដាល់តុន និងដេម៉ូគ្រីត ទាក់ទងទៅនឹងភាពមិនអាចបំបែកតទៅទៀតបាននៃអាតូម ក៏មិនទាន់ត្រឹមត្រូវ១០០%នោះដែរ ដោយតាមការពិតទៅ អាតូមខ្លួនឯងក៏ត្រូវផ្សំឡើងដោយភាគល្អិតកាន់តែតូចជាងនេះច្រើនទៅទៀត ដែលគេឲ្យឈ្មោះថា « ភាគល្អិតក្រោមអាតូម » (Subatomic particles)៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ