រដូវអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាការដាក់សម្ពាធលើអ្នកចូលរួម តែជាការគ្មានជម្រើស
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៥:២៥
យ៉ាងហោចណាស់ក៏មានរយៈពេលពី ៦ ទៅ ៧ខែដែរ បើគេនិយាយពីរដូវអាពាហ៍ពិពាហ៍ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ក្នុងរយៈពេលនេះ មានរឿងរ៉ាវ និងសំណួរជាច្រើនកើតឡើង ដែលសំណួរខ្លះមានចម្លើយ ហើយសំណួរខ្លះទៀតរកចម្លើយមិនឃើញ។ ជាទូទៅពលរដ្ឋខ្មែរម្នាក់ៗ ដែលតំណាងឲ្យគ្រួសារ ជាមធ្យមត្រូវចំណាយលើការចងដៃពិធីមង្គលការយ៉ាងហោចណាស់ក៏ ១ពាន់ដុល្លារដែរ ក្នុងមួយរដូវ។ ការចំណាយដែលចៀសមិនរួចនេះ អាចជាសម្ពាធផងដែរ ទៅលើពលរដ្ឋខ្មែរ ដែលមានចំណូលទាប និងមធ្យម។
ចូលមកដល់ដើមខែវិច្ឆិកា គេពិនិត្យឃើញថាជារៀងរាល់សប្តាហ៍ អាពាហ៍ពិពាហ៍ត្រូវបានគេរៀបចំឡើង គ្រប់ទីកន្លែង និងគ្រប់ច្រកល្ហកទៅតាមពេលវេលា ឬថ្ងៃសមរម្យ ដែលគេចាត់ទុកថាមានសិរីសួស្តី ជ័យមង្គល។ ពិធីខ្លះក៏តូច ពិធីខ្លះមធ្យម ហើយខ្លះទៀតធ្វើធំដុំ ដែលពិធីទាំងអស់នេះ មិនអាចចៀសផុតពីការអញ្ជើញភ្ញៀវចូលរួមពិសារអាហារ ទោះតិចក្តីច្រើនក្តី។
ថ្វីត្បិតតែពិធីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ជាពិធី ម្តងគេម្តងយើងក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែបើគេធ្វើការគិតគូរឲ្យបានល្អិតល្អន់ ពិធីនេះហាក់បង្ហាញពី ផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានច្រើនជាងវិជ្ជមាន សម្រាប់អ្នកចូលរួម។ មុននឹងនិយាយពីផលប៉ះពាល់នានា ដែលនឹងជះឥទ្ធិពលសេដ្ឋកិច្ច និងជីវភាព ជាពិសេសដល់អ្នកចូលរួម យើងគួរពិនិត្យមើលបន្តិចពីមូលហេតុនៃការប្រែប្រួលនៃប្រពៃណី និងរបត់របស់សង្គម។
តាមការវិវត្តរបស់សម័យកាល អាពាហ៍ពិពាហ៍ត្រូវបានគេបង្រួញ ពី ៣ថ្ងៃមកនៅត្រឹម ១ថ្ងៃ ឬ១ថ្ងៃកន្លះ។ ពីសម័យមុនៗ ចំណងដៃសម្រាប់ពិធីមង្គលការ មានលក្ខណៈមិនសូវជាដុំអ្វីទេ ហើយក៏ជាវត្ថុ របស់របរ ជ្រូក មាន់ ទា ដើម្បីជាពិធីជប់លៀងទាំងម្ចាស់ការ និងអ្នកចូលរួម។ ប៉ុន្តែការវិវត្តសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ មនុស្សមានការប្រជែងគ្នាលើមុខមាត់ កិត្តិយស ដែលធ្វើឲ្យចំណងដៃ មានការកើនឡើងកាន់តែធំ និងគិតជារូបិយប័ណ្ណ ប្រាក់ដុល្លារឬប្រាក់រៀល។
ជុំវិញបញ្ហានេះ មនុស្សចាប់ផ្តើមមានគំនិតផ្សេងៗគ្នា ដោយសារមានការព្រួយបារម្ភពីការខាតបង់បន្ទាប់ពីពិធីមង្គលការ។ ភាគច្រើនបានគិតតៗគ្នាពីការធ្វើយ៉ាងណាឲ្យបានចំណេញ បន្ទាប់ពីអាពាហ៍ពិពាហ៍បានបញ្ចប់ទៅ។ ជាទូទៅគេសម្គាល់ឃើញថា អាពាហ៍ពិពាហ៍ខ្លះ បានសម្លឹងរកភ្ញៀវដែលមានមុខមាត់ មានធនធាន។ ប្រធានស្ថាប័នមួយចំនួនបានយកបញ្ជីឈ្មោះមន្ត្រីរាជការនានា អញ្ជើញទាំងអស់ដោយមិនរើសមុខ ឬក៏ជាអ្នកស្គាល់គ្នាស្រពិចស្រពិលក៏ត្រូវហៅដែរ ដើម្បីឲ្យមានមនុស្សច្រើន ញាំងឲ្យពិធីមានភាពអធិកអធម។
ការចូលរួមដឹងឮ និងពិសារអាហារ ប្រកបដោយភាពអធិកអធម វាជារឿងមួយដែលគ្រប់គ្នាចង់បាន។ ក៏ប៉ុន្តែបើយើងសម្លឹងឲ្យបានវែងឆ្ងាយ វាជាសម្ពាធមួយទៅវិញទេ សម្រាប់ដាក់បន្ទុកទៅលើអ្នកចូលរួម។ ពោលគឺ ពេលខ្លះអ្នកចូលរួមត្រូវបង្ខំចិត្តចងដៃច្រើន បើទោះណាជា មើលទៅវាអាចលើសចំណូល ដែលគេរកបានក៏ដោយ។ អតុល្យភាពរវាងចំណូល និងចំណាយដោយសារ អ្នកខ្លះបានរៀបចំផែនការចំណាយប្រចាំខែ ប្រចាំគ្រួសារច្បាស់លាស់ ក្នុងនោះមិនមានរាប់បញ្ចូលការចំណាយផ្សេងៗដូចជាការចងដៃពិធីមង្គលការជាដើម។ តែវាជារឿង«ហាស្លាក់ ខ្ជាក់ស្លែង»។ ផ្ទុយទៅវិញ បើគេមិនហៅ ឬអញ្ជើញ តែងមានពាក្យថាគេមិនរាប់អាន នេះជាការលំបាកមួយ!
ទោះយ៉ាងណា ការចងដៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ ក៏គេសម្គាល់ឃើញថា អាចចែកចេញជាច្រើនប្រភេទដែរ ក្នុងនោះមានប្រភេទចងតាមមុខម្ហូប ច្រើនឬតិច ឆ្ងាញ់ឬមិនឆ្ងាញ់ ភេសជ្ជៈប្រភេទថ្លៃៗឬធម្មតា។ ការចងដៃធ្វើឡើងតាមការស្គាល់ ឬរាប់អានជិតស្និទ្ធ តាមស្ថានភាពម្ចាស់ដើមការ ជាអ្នកមានមុខមាត់ ហើយមានអ្នកខ្លះក៏ចងដៃតាមទម្លាប់ដោយមិនខ្វល់អ្វីទេ។
រីឯផលអវិជ្ជមានផ្សេងទៀត គឺប៉ះពាល់ដល់សុខភាពចំពោះអ្នកទទួលទានគ្រឿងស្រវឹងច្រើនខ្លះ ដើម្បីការសប្បាយក្នុងនាមជាអ្នករាប់អាន ខ្លះហូបដើម្បីឲ្យសក្តិសមនឹងប្រាក់ចងដៃច្រើន។ ក្រៅពីប៉ះពាល់ដល់សុខភាព ការស្រវឹងទន់ទោរ ក៏ជាមូលហេតុបង្កឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ផងដែរ។
តាមពិតការរាប់អាន ការប្រមែប្រមូលភ្ញៀវដើម្បីពិធីមួយ ដែលមានភាពអធិកអធម ក្នុងគោលដៅ បង្ហាញនូវមង្គលមួយដ៏ធំធេង វាមិនមែនជារឿងអាក្រក់នោះទេ ក៏ប៉ុន្តែជាសំណួរ តើគេគួរធ្វើកម្រិតណា? ហេតុអ្វីត្រូវហៅភ្ញៀវច្រើន? បើជាប្រពៃណី មិនមែនគ្រប់កាលៈទេសៈសុទ្ធតែធ្វើទៅតាមប្រពៃណីនោះទេ? តែបើមានធនធានច្រើននោះមិនអ្វីទេ ក៏ប៉ុន្តែជាបទពិសោធន៍មានអ្នកដើមការមួយចំនួន ក៏ប្រឈមនឹងការជំពាក់បំណុលគេ ប្រឈមនឹងបញ្ហាក្នុងគ្រួសារ ដោយសារ តែមានការខាតបង់ជាយថាហេតុ បន្ទាប់ពីអាពាហ៍ពិពាហ៍កូនចៅ។
សរុបមកការវិវត្តរបស់សង្គម នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ កាន់តែធ្វើឲ្យមនុស្សរវល់ខ្លាំង។ នេះគ្រាន់តែពិធីមង្គលការ នៅមិនទាន់រាប់បញ្ចូលពិធីបន្ទាប់បន្សំផ្សេងៗទៀត ដូចជាបុណ្យគ្រប់ប្រភេទ ពិធីឡើងគេហដ្ឋានថ្មី ឬពិធីខួបកំណើតជាដើម។ ដូច្នេះ ចម្លើយលើបញ្ហាសង្គមមួយនេះ មើលទៅហាក់ពិបាកឆ្លើយឲ្យចំណាស់ ព្រោះជាប្រពៃណីនៃការពឹងពាក់គ្នាម្តងម្នាក់។ ទោះជាយ៉ាងនេះទៅហើយ ចម្លើយមានតែម្យ៉ាងគត់ គឺជាការគិតពីភាគីពាក់ព័ន្ធទាំងអស់ ថាតើគេគួររៀបចំកម្រិតណា ធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីសក្តិសម ទាំងអ្នករៀបចំ និងអ្នកចូលរួម៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ